Θεματολογία

Α. ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΑΥΣΤΡΙΑΣ

Ι. ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

1. 1. Η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κομβικό σημείο των σχέσεων της Αυστρίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
   2. Η Αυστρία μοναδικό προπύργιο της χριστιανικής Ευρώπης μετά την πτώση του Βυζαντίου.
   3. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Αυστρίας στην αντίσταση της χριστιανικής Ευρώπης κατά των Οθωμανών μετά την Πτώση της Κωνσταντινούπολης.
   4. Η παρουσία ορθοδόξων πληθυσμών της Βαλκανικής τον 17^ο και 18^ο αι. 
   5. Η μετανάστευση ορθοδόξων πληθυσμών της Βαλκανικής ως συνέπεια των Αυστρο- Οθωμανικών πολέμων του 16^ου και 18^ου αι.
   6. Οι Χάρτες του Λεοπόλδου Α’ ως απαρχή της αναγνώρισης ορθοδόξων κοινοτήτων και λατρευτικών δικαιωμάτων ορθοδόξων λαών.
   7. Η θέση των χριστιανικών ομολογιών στην «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» (Heiliges Römisches Reich) από το 16^ο μέχρι τον 19^ο αι.
   8. Η απαρχή ουσιαστικής και οργανωμένης παρουσίας Ορθοδόξων στην Αυστρία τον 17ο αιώνα.
   9. Η θέση των ορθοδόξων εντός της Αυστριακής Αυτοκρατορίας του 17ου και του 18ου αιώνα.
   10. Η ενίσχυση της ορθόδοξης παρουσίας στην Αυστρία ως συνέπεια της επέκτασης της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια κατά τον 18^ο και 19^ο αιώνα.
   11. Η ίδρυση οργανωμένων κοινοτήτων από τις εθνότητες της Βαλκανικής και η ανέγερση ορθοδόξων ναών τον 18^ο και 19^ο αιώνα.
   12. Η σημασία των «Διαταγμάτων Θρησκευτικής Ανοχής» του Ιωσήφ Β’ (1781-1782).
   13. Οι σημαντικότερες ορθόδοξες κοινότητες στην Αυστρία του 18^ου αιώνα και οι μεταξύ τους σχέσεις.
   14. Κύρια χαρακτηριστικά των ελληνικών παροικιών στην Αυστρία τον 18^ο και 19^ο αι.
   15. Αυτόνομες ελληνικές κοινότητες της Βιέννης: το έργο τους και η καθοριστική συμβολή τους στη διαμόρφωση και ανάπτυξη του ελληνικού έθνους.
   16. Η κοινότητα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Γεωργίου στην Βιέννη τον 18^ο αι.
   17. Η ηγετική θέση των ελληνικών κοινοτήτων στη Βιέννη και σε άλλες αστικές περιοχές της Αυστρίας τον 18^ο και 19^ο αι.
   18. Η δομή και ο ρόλος πολυεθνικών ορθόδοξων κοινοτήτων στη Αυστρία του 18^ου και 19^ου αι.
   19. Η θέση των Ορθοδόξων εντός της Αυστριακής αυτοκρατορίας του 17^ου και 18^ου αι.
   20. Οικονομικές και εμπορικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Αυστρίας τον 19^ο αι.
   21. Η συμβολή της ελληνικής παροικίας στην οικονομική και πολιτιστική ζωή της Βιέννης.
   22. Η Βιέννη κέντρο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.
   23. Η Βιέννη κέντρο δράσης των Ελλήνων διανοουμένων.
   24. Η καθοριστική επίδραση της Βιέννης στην διαμόρφωση των επαναστατικών ιδεών του Ρήγα για την απελευθέρωση των Ελλήνων και των άλλων λαών της Βαλκανικής.
   25. Η Βιέννη κέντρο της επαναστατικής και διαφωτιστικής δράσης του Ρήγα Φεραίου (1757 -1798).
   26. Η Βιέννη κέντρο της εκδοτικής δραστηριότητας του Ρήγα.
   27. Άνθιμος Γαζής (1758-1828): εφημέριος του ναού του Αγίου Γεωργίου της ελληνικής παροικίας της Βιέννης και ένας από τους κύριους εκφραστές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.
   28. Νεόφυτος Δούκας (1760-1845): η προσφορά του και το έργο του ως εφημέριου και εκπαιδευτικού στην ελληνική παροικία της Βιέννης.
   29. Η παρουσία και το έργο επιφανών Ελλήνων στην Αυστριακή Αυτοκρατορία του 18^ου και 19^ου αιώνα.
   30. Η ζωή και η προσφορά του Γεωργίου Καραγιάννη (Georg von Karajan) (1743-1813) στην ελληνική κοινότητα της Βιέννης.
   31. Η πολυδιάστατη προσφορά της οικογένειας Σίνα στην αυστριακή κοινωνία και στην Ελλάδα τον 18^ο και 19^ο αι.
   32. Η συμβολή της οικογένειας Σίνα στη διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας και την ενίσχυση της ελληνικής κοινότητας της Βιέννης.
   33. Η συμβολή του Γεωργίου Σίνα στην οικονομική ανάπτυξη της Αυστρίας.
   34. Σίμων Σίνας (Simon Sinas) (1810-1876): μέγας ευεργέτης της Ελλάδας.
   35. Ο συμβολή της οικογένειας Δούμπα στην εκβιομηχάνιση της Αυστροουγγαρίας και στην οικονομική ανάπτυξη της Βιέννης τον 19^ο αι.
   36. Η κοινωνική και φιλανθρωπική προσφορά της οικογένειας Δούμπα στην Αυστρία.
   37. Η ζωή και η δράση του Νικόλαου Δούμπα του πρεσβυτέρου (1830-1900).
   38. Η πολύπλευρη και καθοριστική προσφορά του Νικόλαου Δούμπα στον μουσικό κόσμο της Βιέννης.
   39. Η συμβολή του Νικόλαου Δούμπα στη στήριξη και την προώθηση των Αυστριακών ζωγράφων του 19^ουαιώνα.
   40. Η συμβολή του Νικολάου Δούμπα του πρεσβυτέρου στην αρχιτεκτονική και αισθητική ανανέωση της Βιέννης.
   41. Οι πολύμορφες και πολυκύμαντες Ελληνοαυστριακές σχέσεις του 19^ου αι.
   42. Το κίνημα φιλελληνισμού στην Αυστρία κατά την επανάσταση του 1821
   43. Η στάση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 . 
   44. Η σταδιακή βελτίωση των σχέσεων Αυστρίας και Ελλάδα, μετά το Συνέδριο του Λονδίνου
   45. Πολιτικές συγκλίσεις και αντιθέσεις Αυστρίας -Ελλάδας ως προς το Βαλκανικό ζήτημα κατά τον 19^ο και 20^ο αι.
   46. Η παρουσία των ελληνικών κοινοτήτων στην Αυστρία κατά τον 20ό αιώνα.
   47. Η συμβολή των ιστορικών ελληνικών κοινοτήτων της Βιέννης στην εκπαίδευση των ελληνοπαίδων και στη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού.
   48. Η «Ιερά Μητρόπολις Αυστρίας και Εξαρχία Ουγγαρίας και Μεσευρώπης»: Η Ορθόδοξη Εκκλησία, κεντρικός πυλώνας πνευματικής καθοδήγησης και διαφύλαξης της παράδοσης.
   49. Η ενίσχυση των ελληνικών κοινοτήτων της Αυστρίας τον 20^ο αι. ως συνέπεια της αύξησης του αριθμού μεταναστών και των Ελλήνων φοιτητών στην Αυστρία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
   50. Η δημιουργία πολιτιστικών συλλόγων και οργανώσεων με στόχο τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού και των παραδόσεων.
   51. Η Βιέννη κέντρο της ελληνικής παρουσίας και τον 21^ο αι.
   52. Η διαμόρφωση της ταυτότητας και της δυναμικής των ελληνικών κοινοτήτων της Αυστρίας στις νέες συνθήκες και προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης.
   53. Η Ελλάδα και η Αυστρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση – Κοινές προκλήσεις και συνεργασίες.
   54. Τουρισμός και Πολιτιστική Διπλωματία – Οι πόλεις Αθήνα και Βιέννη ως πολιτιστικοί προορισμοί και τα προγράμματα ανταλλαγής.
   55. Η Ελληνική Κοινότητα στη Βιέννη σήμερα. Η Διατήρηση και προβολή της ελληνικής ταυτότητας.
   56. Η ζωή, η εκπαίδευση και η πολιτιστική δραστηριότητα των νέωνΕλλήνων στην αυστριακή πρωτεύουσα.

ΙΙ. ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

1. 1. Η βιεννεζική κλασική περίοδος στη μουσική και η διαμόρφωση των κλασικών μορφών (Joseph Haydn, Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven).
   2. Βιεννέζικη Ρομαντική περίοδος: Franz Schubert, Johann Strauss I, Anton Bruckner, Johannes Brahms, GustavMahler, Hugo Wolf.
   3. Η εμφάνιση της ατονικότητας στη Βιέννη στις αρχές του 20ού αιώνα: Arnold Schoenberg, Alban Berg και Anton Webern.
   4. Η επίδραση της ατονικότητας στο έργο του Νίκου Σκαλκώτα  
   5. Η Βιέννη πόλος έλξης Ελλήνων μουσικών: Μανώλης Καλομοίρης, Δημήτρης Μητρόπουλος. 6. Η επιρροή της βιεννέζικης μουσικής στην καλλιτεχνική ζωή του τέλους του 19^ου και των αρχών του 20^οι αι.
   6. Παρουσιάσεις βιεννέζικης οπερέτας στην Ελλάδα από το τέλος του 19^ου αι. και των αρχών του 20^ου.
   7. Η επιρροή της Βιεννέζικης Οπερέτας σε Έλληνες συνθέτες: Θεόφραστος Σακελλαρίδης (1883-1950), Νίκος Χατζηαποστόλου (1886-1959), Σπυρίδων Σαμάρας (1861/63-1917), Διονύσιος Λαυράγκας (1860-1941).
   8. Η Όπερα και το Θέατρο στην Αθήνα και τη Βιέννη: παράλληλες πορείες και πολιτιστικές ανταλλαγές.
   9. Η Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης και οι επιδράσεις της στην ελληνική ζωγραφική τον 19^ο και στις αρχές του 20^ου αι.
   10. Ο Νεοκλασικισμός στην Αθήνα και η αυστριακή επιρροή.
   11. Η αρχιτεκτονική των δημόσιων κτηρίων της Αθήνας και η συμβολή Αυστριακών αρχιτεκτόνων, όπως ο Χάνσεν.

ΙΙΙ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

1. 1. Ο κύκλος της Βιέννης: βασικά χαρακτηριστικά, ιδέες και κύριοι εκπρόσωποι του Κύκλου της Βιέννης.
   2. Η διάλυση του Κύκλου ως συνέπεια της ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη και της προσάρτησης της Αυστρίας.
   3. Η επίδραση του «Κύκλου της Βιέννης» στην αναλυτική φιλοσοφία και τη φιλοσοφία της επιστήμης.
   4. Η επίδραση του Franz Brentano στην φιλοσοφική σκέψη του 20^ου αι.
   5. Αυστριακές επιρροές στη διαμόρφωση της φιλοσοφικής σκέψης του Wittgenstein.
   6. Η Βιέννη ως σημαντικό σημείο αναφοράς για τη γέννηση και την ιστορία της ψυχανάλυσης.
   7. Έλληνες σπουδαστές στη Βιέννη – Η εκπαίδευση και η συμβολή τους στην ελληνική διανόηση.
   8. Η συμβολή Αυστριακών επιστημόνων στις ελληνικές σπουδές.
   9. Φιλέλληνες μελετητές και η διάδοση της ελληνικής γλώσσας και φιλοσοφίας στην Αυστρία.
   10. Η ελληνική λογοτεχνία και η Αυστρία: μεταφράσεις και επιδράσεις της ελληνικής λογοτεχνίας στην αυστριακή κουλτούρα και αντιστρόφως.
   11. Κοινές ευρωπαϊκές αξίες στην εκπαίδευση – Συγκριτική μελέτη του εκπαιδευτικού συστήματος Ελλάδας και Αυστρίας.
   12. Συνεργασία Ελλάδας και Αυστρίαςσε ευρωπαϊκά προγράμματα εκπαίδευσης, όπως το Erasmus.
   13. Τα Αυστριακά πανεπιστήμια και τα προγράμματα σπουδών σχετικά με την ελληνική γλώσσα την ιστορία και τον πολιτισμό.

Β. ΑΥΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ 1815

Ι. ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ

1. 1.  Η αναδιάταξη της Ευρώπης βάσει της αρχής της «ισορροπίας δυνάμεων».
   2. Οι ακολουθούμενες πολιτικές για την επίτευξη του κύριου στόχου του Συνεδρίου: της ισορροπίας δυνάμεων.
   3. Η επιρροή των αποφάσεων του Συνεδρίου στις κυρίαρχες πολιτικές ιδεολογίες.
   4. Οι αποφάσεις του Συνεδρίου άτυπος προάγγελος “Συνασπισμού της Ευρώπης”.
   5. Το Συνέδριο της Βιέννης και η διαμόρφωση νέων διεθνών κανόνων και συνεργασιών.
   6. Clemens von Metternich- Winneburg: η προσωπικότητά του και ο ρόλος του στο Συνέδριο της Βιέννης.
   7. Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η συμμετοχή του ως εκπροσώπου της Ρωσίας στο Συνέδριο της Βιέννης.
   8. Ο Ιωάννης Μαυρογένης: η προσωπικότητά του και η παρουσία του ως πρόξενου της Πύλης στο Συνέδριο της Βιέννης.
   9. Οι αποφάσεις του Συνεδρίου και η σημασία τους για την πολιτική σταθερότητα και την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη.
   10. Ο ρόλος και οι στόχοι της «Ιεράς Συμμαχίας».
   11. Η θέση της Ιεράς Συμμαχίας στο «ελληνικό ζήτημα».

ΙΙ. Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ

1. 1. Οι κρατικές οντότητες και η εμφάνιση σπερματικών στοιχείων «εθνικής ταυτότητας».
   2. Η «εθνική συνείδηση» πυρήνας των εθνικών κινημάτων του 19^ου και 20^ου αι.
   3. Το περιεχόμενο της έννοιας «εθνική συνείδηση» μετά την Γαλλική επανάσταση.
   4. Η σχέση «εθνικής συνείδησης» και «εθνικισμού».
   5. Η επιβίωση των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης μετά και παρά την στρατιωτική συντριβή της.
   6. Η απαρχή δημιουργίας εθνικής ταυτότητας στο πολυεθνικό «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας» (1801-1927).
   7. Η καθοριστική και πολυδιάστατη συμβολή του «Βασιλείου Piemonte – Sardegna» υπό την ηγεσία CamilloBenso, conte di Cavour στην δημιουργία ενός ενιαίου και ανεξάρτητου ιταλικού κράτους.
   8. Η αίσθηση κοινής «ελβετικής ταυτότητας» στο πλαίσιο της πολυεθνικής σύνθεσης της «Ελβετικής Συνομοσπονδίας».
   9. Η διατήρηση των χωριστών εθνικών συνειδήσεων στο πλαίσιο της ενωμένης πολιτικά οντότητας των Σκανδιναβικών Βασιλείων.
   10. Η κυριαρχία των μεγάλων πολυεθνικών αυτοκρατοριών στην Ευρώπη μετά το Συνέδριο της Βιέννης.
   11. Η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των λαών της πολυεθνικής Αυστριακής Αυτοκρατορίας.

ΙΙΙ. ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ– ΝΕΑ  ΕΘΝΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ

1. 1. Η ίδρυση της Γερμανικής Συνομοσπονδίας με την υπογραφή της Τελικής Πράξης του Συνεδρίου της Βιέννης (9 Ιουνίου 1815).
   2. Η υπό βρετανική προστασία ίδρυση του «Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων» (1815).
   3. Το κίνημα των «Δεκεμβριστών» στη Ρωσία (1817).
   4. Το στρατιωτικό κίνημα ενάντια στον Βασιλιά Φερδινάνδο της Ισπανίας (1820).
   5. Η Ελληνική Επανάσταση του 1821και η αναγνώριση της Ελλάδας ως ανεξάρτητου κράτους (1830).
   6. Οι επαναστάσεις του 1830 ως απαρχή της πάλης των αναδυόμενων φιλελεύθερων και εθνικών κινημάτων ενάντια στις αποφάσεις του Συνεδρίου της Βιέννης.
   7. Η Ιουλιανή Επανάσταση του 1830 στη Γαλλία.
   8. Η επανάσταση και ανεξαρτητοποίηση του Βελγίου το 1830.
   9. Οι Εξεγέρσεις των Ιταλών το 1830.
   10. Η μακροχρόνια προσπάθεια της Ρωσίας για «εκρωσισμό» των Πολωνών και εξάλειψη της εθνικής τους ταυτότητας.
   11. Οι εθνικές εξεγέρσεις των Πολωνών τον 19^ο αι. εναντίον της ρωσικής κυριαρχίας.
   12. Οι εξεγέρσεις του 1830-1831 πρόδρομος και πηγή αυτογνωσίας και δύναμης για τις επαναστάσεις του 1848.
   13. Αίτια και γενικά χαρακτηριστικά των Επαναστάσεων του 1848.
   14. Τα αίτια της «παρισινής επανάστασης του 1848» και οι συνέπειες της για την Γαλλία και την Ευρώπη.
   15. Οι διεκδικήσεις και τα αποτελέσματα των κινητοποιήσεων στο Βερολίνο και στις άλλες πρωτεύουσες των γερμανικών κρατιδίων το 1848.
   16. Ο χαρακτήρας των εξεγέρσεων και κινημάτων στις μη γερμανόφωνες περιοχές της Αυστριακής Αυτοκρατορίας το 1848.
   17. Οι διεκδικήσεις και η τελική έκβαση της επανάστασης Ούγγρων κατά της Αυστριακής Αυτοκρατορίας το 1848.
   18. Τα αποτελέσματα των επαναστατικών διεκδικήσεων των Τσέχων στις περιοχές της Βοημίας (Τσεχίας) και της Μοραβίας το 1848.
   19. Το «Συνέδριο των Σλάβων» και η καταστολή της εξέγερσης στην Πράγα το 1848.
   20. Οι εξεγέρσεις του «Βασιλείου Λομβαρδο – Βενετίας» (Königreich Lombardo–Venetien) εναντίον της αυστριακής κυριαρχίας το 1848.
   21. Η κήρυξη του πολέμου του Βασιλείου της Σαρδηνίας-Πιεμόντε κατά της Αυστρίας απαρχή του αγώνα των Ιταλών για εθνική ανεξαρτησία.
   22. Οι επαναστάσεις των ιταλικών κρατιδίων του «Βασιλείου των Δύο Σικελιών», του «Παπικού Κράτους» και των δουκάτων της Βόρειας Ιταλίας για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και ένωση της Ιταλίας.
   23. H Επανάσταση της Φρανκφούρτης και ο αγώνας για εθνική ενοποίηση και συνταγματική διακυβέρνηση.
   24. Επαναστάσεις εντός της Αυστριακής Αυτοκρατορίας:

        24.1. Η εξέγερση των υπό αυστριακή κυριαρχία ιταλικών κρατιδίων της Λομβαρδίας και της  Βενετίας.

        24.2. Η Βιεννέζικη Επανάσταση του 1848 (Wiener Revolution 1848) και η παραίτηση του Καγκελάριου Metternich.

        24.3. Η Ουγγρική Επανάσταση και Πόλεμος της Ανεξαρτησίας του 1848-1849. 

        24.4. Το εθνικό και φιλελεύθερο κίνημα της Βοημίας το 1848.

1. 25. Οι συνέπειες των εθνικών εξεγέρσεων του 1848 για την Αυτοκρατορία των Αψβούργων.
   26. Η άνοδος των εθνικών κινημάτων του 19^ου αι. ως απαρχή της κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων.
   27. Η πολύμορφη εθνοτική σύνθεσή της Πρωσίας και οι πολιτικές γερμανοποίησης των εθνικών μειονοτήτων τον 19^ο αι.
   28. Η ήττα της Αυστρίας στον Αυστρο-Πρωσικό Πόλεμο του 1866 ως απαρχή της κατάρρευσης των Αψβούργων και της ενίσχυσης της Πρωσίας στον γερμανικό χώρο.
   29. Η μετατροπή της Αυστριακής Αυτοκρατορίας (1804 – 1867) σε Αυστροουγγρική (14 Νοεμβρίου 1867) ως αποτέλεσμα συμβιβασμού (Ausgleich) της Αυστρίας με τις εθνικές μειονότητες της επικράτειας της.
   30. Οι αγώνες των Ούγγρων για αποκατάσταση των εθνικών τους δικαιωμάτων και ο σχηματισμός ενός δυαδικού κράτους (1867) με δύο ισότιμα μέλη: Αυστρία και Ουγγαρία.
   31. Η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης εντός επικράτειας της πολυεθνικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
   32. Η αφύπνιση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των βαλκανικών λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
   33. Η Ένωση της Γερμανίας (18 Ιανουαρίου 1871) κομβικό σημείο στη διατάραξη της ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη.
   34. Η ενθάρρυνση εθνικιστικών κινημάτων εντός της πολυεθνικής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων ως συνέπεια της γερμανικής ενοποίησης το 1871.
   35. Οι γεωπολιτικές συνέπειες την Ένωσης της Γερμανίας.
   36. Οι συνέπειες του Συνεδρίου του Βερολίνου για την Ευρώπη και τα Βαλκάνια (13 Ιουνίου-13 Ιουλίου 1878).
   37. Η εξελικτική διαδικασία ενοποίησης των ιταλικών κρατιδίων μέχρι την προσάρτηση της Ρώμης και την ολοκλήρωση της ενοποίησης το 1871.
   38. Η καθοριστική συμβολή του ιταλικού εθνικιστικού κινήματος “Risorgimento” (1815) καθ’ όλη την πορεία της ολοκλήρωσης από το 1817 μέχρι το 1870. Η συμβολή του Verdi στο κίνημα για την ιταλική ανεξαρτησία.
   39. Η καθοριστική συμβολή του Giuseppe Mazzini (1805-1872) στην ενίσχυση της εθνικής συνείδησης, της ιδεολογικής ταυτότητας και της οργανωτικής ετοιμότητας των Ιταλών.
   40. Η συμβολή των καρμπονάρων στην καλλιέργεια του επαναστατικού πνεύματος και στην προετοιμασία του ιδεολογικού εδάφους για την Ένωση της Ιταλίας (Risorgimento).
   41. Η δημιουργία και η αναγνώριση ανεξάρτητων εθνικών κρατών στα Βαλκάνια ως αποτέλεσμα της ενίσχυσης της εθνικής συνείδησης των λαών των Βαλκανίων και της νίκης της Ρωσίας κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1877-1878).

IV.Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ 20^ου  ΚΑΙ 21^oυ αι.

1. 1. Εθνικιστικές κινήσεις εθνοτικών ομάδων (Τσέχοι, Σλοβάκοι, Πολωνοί, Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι, Ρουμάνοι, Ιταλοί) εντός της Αυστροουγγαρίας από τα τέλη του 19^ου αιώνα και τις αρχές του 20^ου.
   2. Οι διεθνείς διαστάσεις της βαλκανικής κρίσης ως συνέπεια της προσάρτησης της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στην Αυστροουγγαρία το 1908.
   3. Τα κύρια αίτια και η έκβαση του Α’ Βαλκανικού Πολέμου (1912 – 1913).
   4. Τα κύρια αίτια και η έκβαση του Β’ Βαλκανικού Πολέμου (1913).
   5. Ο σερβικός εθνικισμός προ του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
   6. Οι συγκρούσεις και οι διπλωματικές ισορροπίες πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
   7. Αίτια και αφορμή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
   8. Οι συνέπειες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου για την Ευρώπη.
   9. Η οριστική κατάρρευση της Αυστροουγγαρίας ως συνέπεια του  Α’ Παγκοσμίου  Πόλεμου (1914-1918).
   10. Οι αποτυχημένες απόπειρες συλλογικής ευρωπαϊκής ασφάλειας.
   11. Η διάλυση των Αυτοκρατοριών, η δημιουργία νέων ανεξαρτήτων κρατών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
   12.  Η αναδιανομή εδαφών ως συνέπεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
   13. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919) και οι όροι ειρήνης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
   14. Οι καταστροφικές για τη Γερμανία συνέπειες της Συνθήκης των Βερσαλλιών.
   15. Η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία.
   16. Η άνοδος του εθνικισμού και του φασισμού στη Γερμανία.
   17. Η Συνθήκη των Σεβρών και η Συνθήκη της Λωζάνης.
   18. Η δημιουργία νέων κρατών στην Ευρώπη ως συνέπεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
   19. Εμφύλιοι Πόλεμοι και τοπικές συγκρούσεις ως συνέπεια των συνοριακών διευθετήσεων και των εθνικών διεκδικήσεων.
   20. Η αποικιοκρατική πολιτική των Ευρωπαίων τον 20^ο αι. στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, καθώς και στην αναδιανομή εδαφών.
   21. Η παραβίαση της αρχής των εθνοτήτων και της εθνικής αυτοδιάθεσης στους λαούς των αποικιών κατά τον 19^ο και 20^ο αι.
   22. Η έναρξη συζητήσεων για τη δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών.
   23. Η άνοδος των ολοκληρωτικών καθεστώτων, κύριο πολιτικό γνώρισμα του Μεσοπολέμου.
   24. Η οικονομική κατάσταση της Ευρώπης κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.
   25. Οι καταστροφικές για την Ευρώπη συνέπειες της «Μεγάλης Ύφεσης» του 1929.
   26.  Κοινωνικές κινητοποιήσεις και διχαστικές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις την περίοδο του Μεσοπολέμου.
   27. Ριζικές αλλαγές των κοινωνικών δομών ως συνέπεια του Πολέμου και της οικονομικής κρίσης.
   28. Πολιτιστικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις ως συνέπεια των αλλαγών και της αβεβαιότητας της εποχής του Μεσοπολέμου.
   29.  Οι συνέπειες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
   30. Οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την Ευρώπη.
   31. Σπερματικές ιδέες και οράματα για μια ενωμένη Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

V. ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

1. 1. Η «Συνθήκη των Παρισίων» (1951) για την ίδρυση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης Άνθρακα Χάλυβα» (ΕΚΑΧ)» θεμέλιος λίθος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
   2. Η καθοριστική και πολύπλευρη συνεισφορά του θεμελιωτή και αρχιτέκτονα της ευρωπαϊκής ενοποίησης Ζαν Μονέ (Jean Monnet).
   3. Η Διακήρυξη του υπουργού εξωτερικών της Γαλλίας Σουμάν (Schuman Declaratio), το 1950 για την ίδρυση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης Άνθρακα Χάλυβα», απαρχή της υλοποίησης του οράματος μιας ενωμένης Ευρώπης.
   4. Η υπογραφή της «Συνθήκης της Ρώμης» (1957): ίδρυση της «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας» (ΕΟΚ) και της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας» (ΕΥΡΑΤΟΜ).
   5. Η σημασία της πρώτης διεύρυνσης της ΕΟΚ το 1973.
   6. Οι πρώτες άμεσες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1979 και η σημασία τους για την πολιτική ταυτότητα της ΕΟΚ.
   7. Η διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981.
   8. Η μακροχρόνια καθοριστική και πολυδιάστατη συνεισφορά του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
   9. Η θέση των ελληνικών κομμάτων στο ζήτημα της ένταξης.
   10. Η κομβικής σημασίας ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στην ΕΟΚ το 1986.
   11. Η υπογραφή της «Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης» (1986) καθοριστικό σημείο για τη δημιουργία της ενιαίας αγοράς και την πορεία της ΕΟΚ.
   12. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) ιστορικό ορόσημο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: η μετατροπή της «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας» (ΕΟΚ) στην «Ευρωπαϊκή Ένωση».
   13. Η Συνθήκη του Maastricht: Οικονομική και Νομισματική Ένωσης (ΟΝΕ) και η απόφαση για υιοθέτησης κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του Ευρώ.
   14. Η καθιέρωση της «ευρωπαϊκής ιθαγένειας του πολίτη»: από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) στη Συνθήκη της Λισαβόνας (2007).
   15. Η Συνθήκη του Maastricht: η ενίσχυση των νομοθετικών αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
   16. Η Συνθήκη του Maastricht και η υιοθέτηση της «αρχής της επικουρικότητας».
   17. Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωση με την Ένταξη της Αυστρίας, της Φινλανδίας και της Σουηδίας (1995).
   18. Οι οικονομικές και πολιτικές συνέπειες της εισαγωγή του Ευρώ (2002).
   19. Οι πολύπλευρες μακροχρόνιες συνέπειες της λεγομένης «μεγάλης διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης» το 2004 (“Big Bang Enlargement”).
   20. Η έναρξη της ισχύος της Συνθήκη της Λισαβόνας το 2009 σημαντικό ορόσημο στην πορεία προς μια πιο ολοκληρωμένη και ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση.
   21. Το Brexit το 2020 και οι συνέπειές του για το Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΕ. Αποτίμηση της πρώτης αποχώρησης κράτους-μέλους.
   22. Η Βιέννη ως κόμβος διπλωματίας και ευρωπαϊκής πολιτικής.
   23. Ο ρόλος της Αυστρίας στην ΕΕ και οι σχέσεις της με τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπη

VI. ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

1. 1. Ενεργειακή και κλιματική κρίση: η πράσινη μετάβαση και η στρατηγική της ΕΕ για τη βιώσιμη ανάπτυξη.
   2. Ευρώπη της τεχνολογίας και της καινοτομίας: ψηφιακή στρατηγική, τεχνητή νοημοσύνη και ανταγωνιστικότητα έναντι άλλων δυνάμεων υψηλών ψηφιακών δυνατοτήτων.
   3. Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης: Ομοσπονδιακή Ευρώπη ή Ευρώπη των Εθνών.
   4. Η ενίσχυση των υπερεθνικών θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγκαίος όρος της υπέρβασης των εθνικών αδιεξόδων.
   5. Η ενίσχυση της ιδέας μιας κοινής «Ευρωπαϊκής ταυτότητας» βασισμένης στις κοινές  πολιτισμικές και πολιτικές ευρωπαϊκές αξίες.
   6. Το μέλλον της πολυδιάστατης και δυναμικής σχέσηw της Ευρώπης με τις ΗΠΑ: «συνεργασία και σύγκλιση» ή «ανταγωνισμός και αυτονόμηση».
   7. Το μέλλον της σχέσης της Ευρώπης με την Κίνα: παράγοντες συνεργασίας και ανταγωνισμού.
   8. Η ενίσχυση της στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης αναγκαίος όρος για τον περιορισμό της εξάρτησής της από ΗΠΑ και Κίνα.
   9. Ο καθοριστικός ρόλος της ενότητας και της συνοχής στην αντιμετώπιση του οικονομικού και τεχνολογικού επεκτατισμού της Κίνας.
   10. Ενδεχόμενες συνέπειες για το μέλλον της Ευρώπης από την άνοδο λαϊκιστικών και εθνικιστικών κομμάτων.
   11. Τα αίτια της αναζήτησης «εθνικής ταυτότητας» στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα και οι συνέπειες της για το μέλλον της Ευρώπης.
   12. Περιφερειακοί εθνικισμοί εντός των εθνικών κρατών.
   13. Ο Ευρωσκεπτικισμός ως συνέπεια εθνικιστικών κινημάτων και κομμάτων και ανασταλτικός παράγων της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
   14. Οι πολιτισμικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της μετανάστευσης για την Ευρώπη.
   15. Μετανάστευση και ενίσχυση της εθνικιστικής ρητορικής στην Ευρώπη.
   16. Οι μελλοντικές προοπτικές της Ευρώπης από τη σύγκρουση εθνικιστικών και υπερεθνικών τάσεων του παρόντος.